“Achttien jaar geleden lieten we je achter bij iemand die we volledig vertrouwden – ons kindermeisje – terwijl we een maand naar het buitenland reisden. Toen we terugkwamen… was het huis leeg. Geen kind. Geen oppas. Niets.” De kaak van haar man verstrakte. “We hebben overal gezocht. Rechercheurs ingehuurd, de autoriteiten gesmeekt, alles wat we hadden besteed aan het najagen van schaduwen.
We dachten dat ze je ontvoerd had, het land uit gevlucht was. Maar hoe ver we ook zochten, je was weg.” Zijn stem kraakte bij het laatste woord. Emily wankelde een stap achteruit, haar hand vloog naar haar mond. Haar ogen straalden, verwarring en pijn vlogen door elkaar. “Ik…ik heb even nodig,” fluisterde ze schor, voordat ze de voordeur uit rende.