De klap rammelde aan het kozijn en liet een stilte in haar kielzog achter. Even stond Clara verstijfd, haar armen trillend langs haar zij. Toen kromden de lippen van de man zich in een dunne, wetende grijns. De vrouw sprak niet, maar haar ogen glinsterden van een stille triomf onder de tranen, alsof Clara’s zwijgen hen zojuist alles had gegeven waar ze achteraan zaten.
Clara zakte weg in de dichtstbijzijnde stoel, haar borstkas zakte in elkaar, de waarheid drukte als een steen op haar neer. Ik ben haar kwijt, dacht ze, de wanhoop greep naar haar keel. Achttien jaar liefde, ongedaan gemaakt in één enkel moment.