De stilte drong zich op, zwaar en verstikkend. Clara’s hoofd zakte in haar handen, haar schouders schokten van het stille snikken. Toen kraakte de deur open. Emily stapte weer naar binnen, haar ogen rood maar stralend.
Ze stond rechtop en keek met vaste stem van het stel naar Clara. “Ik heb altijd al willen weten waar ik vandaan kom,” zei ze, elk woord weloverwogen. “En nu weet ik het. Maar het horen ervan wist de afgelopen achttien jaar niet uit.”