Ik kan dit niet eeuwig volhouden. Jaren van onderzoeken en doktersbezoeken hadden haar onvruchtbaar gemaakt, haar hoop op een kind was tot sintels gedoofd. Hoe kon iemand er een achterlaten? Dit kleine ding waarvoor ze had gebeden en dat haar was geweigerd? Haar hand zweefde over de baby, trillend terwijl ze de deken naar achteren veegde. De ogen van het kind gingen open, wijd en zoekend, alsof ze om een antwoord smeekten.
Clara voelde haar borstkas vernauwen, tranen prikten in haar ooghoeken. Heel even liet ze zichzelf geloven dat dit een geschenk was. Een wonder in haar vermoeide handen. Maar ze was nog steeds verpleegster, gebonden door plicht en hart. Ze kon het kind niet zomaar mee naar huis nemen, hoezeer elk deel van haar daar ook naar verlangde.