Toen de nacht viel, weerklonk opnieuw het bekende geluid van vaag geritsel in het lijkenhuis. Het klonk alsof iemand zich verschoof, alsof kleren ritselden. Nathan pauzeerde, zijn oren gespitst. Het geluid was subtiel maar onmiskenbaar. Hij schudde zijn hoofd en deed het af als een onschuldige grap.
Hij sloot zijn ogen en leunde achterover in zijn stoel, vastbesloten om het onbehagen van zich af te schudden. Zijn oogleden werden zwaar en al snel viel hij in een lichte slaap. De uren verstreken en Nathan besefte niet eens wanneer hij uiteindelijk bezweek aan uitputting.