Plotseling verbrak een luide knal de stilte. Nathan’s ogen vlogen open, zijn hart bonkte. Een donker figuur verscheen in het venster van de deur en sprintte naar de uitgang. De gedaante was snel, vluchtig, niet meer dan een schaduw. Nathan’s adem stokte in zijn keel, paniek maakte zich van hem meester.
Even werd hij verlamd door angst. Zijn geest ging tekeer en probeerde te begrijpen wat hij had gezien. Zijn lichaam spande zich aan, adrenaline overspoelde zijn lichaam. Maar toen, met trillende ademhaling, kalmeerde Nathan zichzelf. “Ha ha, heel grappig jongens,” zei hij luid terwijl hij zijn zenuwen probeerde te bedwingen.