Hij ademde diep uit en liet de spanning wegsmelten. Het was gewoon weer een grap. De figuur was waarschijnlijk iemand in een donker uniform die hem voor de gek hield. Nathan lachte om zichzelf en probeerde de aanhoudende angst van zich af te schudden. Het hoorde tenslotte allemaal bij de traditie. Meer niet.
De volgende ochtend begon Nathan zoals gewoonlijk aan zijn dienst, maar iets voelde niet goed. Toen hij de pauzeruimte binnenkwam, riep zijn senior begeleider hem met een ernstige blik. “Nathan, ik moet met je praten,” zei de begeleider op een dringende toon. “Er worden verschillende bundels PBM-kits en flessen formaldehyde vermist in het mortuarium.”