“Hoort dit niet bij de inwijding? De vreemde geluiden in het lijkenhuis, vermiste voorwerpen… Ik dacht dat het gewoon weer een grap was.” De uitdrukking van de begeleider werd serieuzer. “Nee, dat is het niet,” antwoordde hij, zijn stem vastberaden. “Ik weet niet waar je het over hebt, maar deze voorwerpen worden vermist en je moet er een rapport over indienen.”
Nathan’s hart zonk. Hij was er zo zeker van geweest dat de vreemde gebeurtenissen gewoon bij de traditie hoorden. Maar nu, bij het horen van de serieuze toon van zijn senior, begon de twijfel toe te slaan. Hij dacht erover om de duistere figuur te noemen die hij in het lijkenhuis had gezien, maar hij aarzelde.