Nathan lag de hele nacht te woelen en te draaien, te bang om te slapen. De geluiden uit het mortuarium speelden zich af in zijn hoofd, de schimmige figuur bleef in zijn gedachten hangen. Telkens als hij zijn ogen sloot, voelde hij het gewicht van de koude stilte van het lijkenhuis en elk kraken van het frame van zijn bed bracht hem in paniek.
Tegen de ochtend had hij niet geslapen. Hij zat op de rand van zijn bed naar de vloer te staren en speelde de gebeurtenissen in zijn hoofd na. Het geritsel, de schaduwen, de dalende temperatuur – de hele nacht had verkeerd gevoeld. Het voelde niet als een grap, maar de gedachte aan geesten was te veel om te verdragen.