Nathan legde zijn laptop voor zich neer, verbonden met de camera’s die hij eerder had geïnstalleerd. Zijn handen trilden lichtjes toen hij op de aan/uit-knop drukte en vanuit zijn comfortabele auto naar de lege ruimte van het lijkenhuis staarde. Even gebeurde er niets. Alleen de stilte van een lege kamer, af en toe een flikkering op de feed en de griezeligheid die in de lucht hing.
Misschien overdrijf ik, dacht Nathan terwijl hij zijn hart probeerde te kalmeren. Het is gewoon een grap, iets waar ik nog niet achter ben. Maar hoe langer hij naar het scherm keek, hoe meer zijn twijfels begonnen te groeien. Het lijkenhuis leek te stil, te stil. Hij had de geluiden gehoord, de schaduwen gezien. Maar nu… was er niets.