Gefrustreerd leunde hij achterover in zijn stoel. Misschien laten de geesten zich alleen zien als er iemand binnen is, redeneerde hij. Ze zouden niet komen opdagen als ik hier als een dwaas in mijn auto zat. Hij wierp een blik op de tijd en voelde hoe de uren verstreken. Nog steeds niets. Misschien zat het allemaal in zijn hoofd. Misschien was hij schaduwen aan het najagen.
Terwijl de minuten voorbijtikten, begonnen Nathan’s gedachten af te dwalen. Waarom doe ik dit eigenlijk? dacht hij. Als ik me echt dingen inbeeld, dan verdoe ik mijn tijd. Hij stond op het punt om het op te geven en terug naar binnen te gaan toen de microfoon plotseling een geluid opving.