Elke spier in Nathan’s lichaam schreeuwde naar hem om te bewegen, om iets te doen, om het even wat, maar hij kon het niet. Zijn vingers trilden toen hij naar zijn telefoon greep, zijn geest schreeuwde om hulp te bellen, maar zijn lichaam weigerde te gehoorzamen. Hij was bevroren, volledig verlamd door de aanblik voor hem. Hij kon niet wegkijken.
De bewegingen van de figuren waren langzaam en precies, maar elke keer als ze verschoven of kropen, draaide Nathan’s maag zich om. De angst die hij voelde was niet alleen fysiek – hij was doodsbang door de onmogelijkheid ervan. Hij zag dingen die onmogelijk echt konden zijn, maar alles aan de figuren schreeuwde dat ze dat wel waren.