De seconden voelden als uren toen Nathan in de auto zat en het scherm beelden liet flitsen van de schimmige figuren die door het lijkenhuis kropen. Hij ademde oppervlakkig en zijn geest racete om te begrijpen wat hij zag. De angst hield hem aan de stoel gekluisterd, maar toen verschoof er iets.
Een van de zwarte figuren baande zich een weg naar de kasten. Nathan keek vol ongeloof toe hoe het in een van de lades greep en met een langzame, weloverwogen beweging flessen formaldehyde tevoorschijn haalde. Zijn ogen werden verward. Wat waren ze aan het doen? Wat gebeurde er?