Toen, tot zijn groeiende afschuw, deden de andere twee figuren hetzelfde. Ze reikten naar dozen met persoonlijke beschermingsmiddelen en stapelden ze methodisch en doelgericht op elkaar. De aanblik stuurde een schokgolf door Nathans hersenen.
Nathan’s angst veranderde in verwarring. Wat hij zag sloeg nergens meer op. De figuren spookten niet rond in het lijkenhuis, ze gedroegen zich alsof ze een doel hadden, een bedoeling. Ze verzamelden gereedschap, maakten zich klaar om te vertrekken. Nathan voelde een dringende behoefte om hen te stoppen, maar hij had geen idee hoe.