Hij nam plaats aan het bureau, zijn rug deed pijn van het urenlange staan en bewegen. De kamer voelde vreemd stil aan, op het gezoem van de tl-verlichting boven hem na. Nathan rekte zich uit en probeerde de vermoeidheid van zich af te schudden. Het was gewoon weer een nacht, weer een ronde wachten.
De mortuariumdienst was niet ingewikkeld. Je zat, je wachtte en je stond klaar als iemand materiaal nodig had of als er een nieuw lichaam aankwam. Voorlopig was er niets anders te doen dan toe te kijken hoe de klok langzaam tikte. Nathan slaakte een zucht en zakte dieper weg in zijn stoel, zijn oogleden zwaar.