Hij stond op en voelde zich ongemakkelijk worden. Het geluid was zenuwslopend, alsof het om hem heen bewoog en uit verschillende richtingen kwam. Nathan deed een voorzichtige stap naar voren en scande de ruimte. De kamer was stil – er was niemand, er was geen beweging. Alles was zoals het moest zijn.
Nathan aarzelde, nog steeds onzeker. De geluiden waren zo echt geweest, zo tastbaar. Hij keek nog eens rond en controleerde de schaduwen in de hoeken. Alles was op zijn plaats, geen teken van verstoring. Hij ademde scherp uit, probeerde zijn hart te kalmeren en herinnerde zich dat het gewoon de uitputting was die hem parten speelde.