Maar de kou in de lucht bleef hangen toen hij naar de deur stapte en besloot de gang te controleren. Die was leeg en stil, net als altijd. De gang strekte zich voor hem uit en leidde naar opslagruimtes en de uitgang. Geen tekenen van leven, geen beweging. Alleen de griezelige stilte van het ziekenhuis ’s nachts.
Nathan bleef even hangen, ademde oppervlakkig, voordat hij het mortuarium weer binnenstapte. Hij sloot de deur achter zich, het zwakke geluid van geritsel spookte nog na in zijn oren. Wat er ook gebeurde, hij kon het niet verklaren. Maar één ding was zeker: hij was alleen in dit deel van het ziekenhuis en iets voelde niet goed aan.