Toen sprak Lila, een kleiner meisje met grote ogen: “Ik zag haar een keer midden in de nacht over de vuilnisbakken buigen. Ze raapte van alles op, oude vodden, kapotte poppen, zelfs eten, en nam het mee naar haar schuur. Ik denk dat ze ze gebruikt om van die kleine poppen te maken, die poppen die op mensen moeten lijken.”
Maya, een stil meisje met donkere vlechten, sprak met lage stem. “Ik zag haar eens midden in haar tuin staan met een enorme zwarte kat in haar handen. Het was alsof ze er zachtjes tegen praatte, alsof ze een gesprek voerden. Hij staarde me aan en ik zweer het, hij knipperde niet met zijn ogen. Toen keek ze naar mij en ik rende zo snel naar huis.”