“Help me,” fluisterde de stem, die een rilling over James’ ruggengraat stuurde. Hij bleef aan de grond genageld, zijn hartslag in zijn keel. Toen kwam het weer, luider, duidelijker. “Help me.” Deze keer voelden de woorden als een wanhopige schreeuw, die aan iets diep in hem trok.
Angst raasde door hem heen als een vloedgolf, maar iets anders – de urgentie in die stem – deed hem omdraaien en terugrennen naar het huis. Hij kon het niet negeren. Hij moest het zijn moeder vertellen. Iemand had pijn.