Ze was gevallen en haar zwakheid was duidelijk te zien aan de manier waarop ze worstelde om zich te bewegen. James haastte zich naar haar toe, zijn bezorgdheid was groter dan zijn angst. “Gaat het?” vroeg hij, zijn stem vol bezorgdheid. De ogen van de vrouw openden zich langzaam en ze knipperde naar hem, verrast door zijn plotselinge verschijning.
“Ik heb mijn enkel verzwikt,” fluisterde ze, haar stem breekbaar. James hielp haar onmiddellijk om te gaan zitten en ondersteunde haar terwijl ze achterover leunde in een nabijgelegen stoel. “Dank je, kind,” mompelde ze, met dankbaarheid in haar stem. James kon niet anders dan haar geschokt aanstaren. Dit was helemaal niet het angstaanjagende figuur dat hij zich had voorgesteld.