Terwijl hij haar in de stoel hielp, kon James niet stoppen met staren. De oude vrouw leek in niets op de heks die hij zich had voorgesteld. Ze was gewoon een tengere, normale oude vrouw, met lijnen van ouderdom in haar gezicht geëtst. Toen ze hem zag staren, glimlachte ze zachtjes en vroeg: “Wat is er, kind?”
“Ben je een heks?” Vroeg James, zijn stem vol onschuldige nieuwsgierigheid. De vraag hing even in de lucht voordat de oude vrouw zachtjes lachte. Ze wuifde met haar hand om het idee te verwerpen. “Een heks? Oh, nee, kind. Ik ben geen heks. Gewoon een oude vrouw die haar leven probeert te leiden.”