Zonlicht verlichtte het dek terwijl John om Catherine heen bewoog, de camera snel klikkend. Hij betrapte haar terwijl ze lachte, haar linnen jurkje opgeblazen in de wind, één hand zachtjes rustend op haar buik. Elke foto voelde als een manier om een perfecte middag met zijn vrouw vast te houden.
Later, zittend bij het roer, bladerde hij door de foto’s. Catherine’s glimlach verscheen steeds weer, als beelden van een homevideo, tot één beeld zijn aandacht trok. Iets donkers zweefde net voorbij de reling. Het zag er zowel qua vorm als qua kleur niet uit.
Hij zoomde in. De onscherpte werd iets scherper: een glad, zwart oppervlak dat zich net onder water kromde. Het was veel langer dan hun sloep van veertig voet. Geen rots. Geen drijfhout. Zijn adem stokte toen de omvang duidelijk werd.