Catherine knikte, nog steeds gefocust op de vorm in de verte. Hij dook weer even op en zakte toen weer weg. Er was iets traags aan de beweging, alsof het worstelde. Ze kon niet uitleggen waarom, maar het voelde… moe. Misschien was het gewoon instinct, een onderbuikgevoel dat haar vertelde dat het in de problemen zat.
Terwijl John het anker ophaalde, hield Catherine haar ogen gericht op de donkere vorm voor haar. Hij leek met de minuut dichter naar de kust te drijven, alsof de stroming hem naar binnen duwde. Een rij vogels stond langs de duinen, ongewoon stil, toe te kijken.