Toen dook de walvis naar voren, een golf van water en belletjes volgde. John voelde de druk als een sneltrein die onder water voorbij raasde. Het touw trok strak. Catherine was al begonnen hem naar achteren te trekken. Hij schopte hard, omdat hij niet in het pad van het dier verstrikt wilde raken.
Halverwege keek hij achterom. De orka had zich omgedraaid en cirkelde op een afstand. Even zwom hij naast hem en één donker oog ontmoette het zijne. Het voelde niet als dank, alleen als bewustzijn. Een soort begrip.