Hij bleef voor de kraamafdeling van het ziekenhuis staan. De natte kleren kleefden koud aan zijn huid. Hij kon niet zitten. Kon niet helder denken. Elke minuut duurde langer dan de vorige. Wat als de stress iets had gedaan? Wat als de hulp te laat was gekomen?
Hij liep door de gang, telde de tegels, speelde alles na, van de redding van de walvis tot de lichtkogel, tot de manier waarop Catherine de reling had vastgepakt van de pijn. Wees alsjeblieft in orde. Hij balde zijn vuisten en staarde naar de gesloten dubbele deuren. Geen nieuws. Geen geluid. Alleen het antiseptische gezoem van de ziekenhuislucht.