De tijd leek te krimpen – tien minuten, misschien veertig – John had geen idee hoe lang hij door de gang liep tot er een verpleegster naar buiten stapte en een kleine, vermoeide glimlach gaf. “U kunt nu binnenkomen.” John volgde haar, met zijn hart in zijn keel. De deur ging open naar een lichte kamer. Machines piepten zachtjes.
Catherine lag tegen witte kussens, haar huid rood, haar ogen glazig maar helder. In de holte van haar arm lag een klein bundeltje, gewikkeld in ziekenhuisdoek. “Haar naam is Maren,” fluisterde ze. “Het komt van marinus-Latijn voor ‘van de zee’.”