In de dagen die volgden, glimlachte Charlotte steeds vaker als gelukkige herinneringen bovenkwamen. Ze troostte zich met het herlezen van Pauls brief, een tastbare herinnering aan zijn blijvende genegenheid. De woorden in de brief werden een bron van troost tijdens haar momenten van eenzaamheid en gaven haar een gevoel van verbondenheid met haar overleden echtgenoot dat ze zo koesterde.
Charlotte bezocht de bankmanager, die de inhoud van de kluis terughaalde – genoeg geld om Charlottes toekomst veilig te stellen. Deze daad van liefde en vooruitziendheid was zo kenmerkend voor Paul. Zelfs op het einde had hij haar beschermd en voor haar gezorgd.