Eén agent vroeg wanneer hij Clara voor het laatst persoonlijk had gezien. Adam opende zijn mond om te antwoorden, maar zijn zekerheid haperde. Hij herinnerde zich ochtenden samen en gesprekken op de bank, maar niets daarvan klopte. Data vervaagden, momenten overlapten, waardoor hij zich vastgreep aan flarden tijd.
Paniek gleed door hem heen als ijs. Zijn herinneringen voelden levendig aan, maar het bewijs sprak hem telkens tegen. Had hij zich hun laatste weekend samen verkeerd herinnerd? Had ze afstandelijk geleken? Had hij tekenen van iets diepers gemist? Elke vraag holde hem verder uit.