Toen, plotseling, als scherven die losbraken, flikkerden Adams herinneringen op: Clara die dozen inpakte, haar stille stem die uitlegde dat ze ruimte nodig had, haar handen die trilden toen ze afscheid nam. Hij had het buitengesloten, zich vastklampend aan routines en rituelen die niet meer bestonden.
Hij herinnerde zich dat hij wegliep, weigerde haar laatste woorden te horen, alles begroef onder het aandringen dat het goed ging, dat er niets eindigde. Hij had de breuk vervangen door een ontkenning die zo compleet was dat het aanvoelde als de waarheid.