Hij schreef haar een brief die hij nooit van plan was te versturen en liet dankbaarheid en verdriet over de pagina lopen. Het was geen afsluiting, niet helemaal, maar het voelde als een eerste stap op weg naar acceptatie van wat altijd waar was geweest.
Op een rustige ochtend stapte Adam naar buiten voor frisse lucht. De stad voelde anders, zachter op de een of andere manier. Hij inhaleerde diep en liet het verleden eindelijk los. Genezing zou tijd kosten, maar voor het eerst in weken voelde hij de zwakke, fragiele vorm van een begin.