Kapitein Arale’s ogen vernauwden zich, wantrouwen en hebzucht streden in hem. De belofte van een waardevolle buit was verleidelijk, maar zijn instinct waarschuwde hem voor mogelijk bedrog. Na een gespannen moment knikte hij en stemde in om Adam te volgen, maar hield zijn wapen op hem gericht.
Adam leidde de weg, wevend door het doolhof van containers op het schip. Elke stap was opzettelijk en leidde hen dieper in zijn val. Hij hield een gestaag tempo aan, verraadde niets, terwijl hij zich scherp bewust bleef van elk geluid en elke schaduw.