Caleb Morgan nipte aan zijn lauwe koffie terwijl hij uit het raam van de hut staarde. De Arctische ochtend was stil, het soort stilte dat alleen hoorde bij dikke sneeuw en ijskoude lucht. Zijn adem besloeg het glas terwijl hij naar binnen leunde, op zoek naar beweging aan de horizon. Niets.
Hij woonde hier al bijna een jaar. Als zeebioloog bestudeerde hij hoe het smeltende ijs de populaties zeehonden en walrussen beïnvloedde. De meeste dagen waren hetzelfde – de instrumenten controleren, de temperaturen in de gaten houden, de wilde dieren volgen als ze langskwamen. Het was niet glamoureus, maar het gaf hem de ruimte om na te denken.