Toen Jason op een dag stiekem door de ramen gluurde, werd hij verrast door de plotselinge verschijning van Thomas, die hem, in plaats van te schelden, begroette met een brede grijns en een uitnodiging om binnen te komen. Het huis, met zijn onaangepaste meubels en muren vol familiefoto’s, straalde een warme, doorleefde sfeer uit die Jason meteen op zijn gemak stelde.
Binnen trof hij een plek aan die in niets leek op de enge verhalen die hij zich in zijn hoofd had voorgesteld. Er galmde gelach door de gangen en de geur van iets lekkers leek altijd uit de keuken te komen. Thomas’ moeder, altijd zo gastvrij en vrolijk, behandelde Jason als haar eigen kind. Toen de tragedie een paar jaar later toesloeg en Jasons moeder ziek werd, stond Thomas’ familie hem bij en deelde in zijn zorg en verdriet toen ze overleed..