Hun relatie, ooit gespannen en ongemakkelijk, groeide uit tot een oprechte band. Ze werden niet alleen stiefmoeder en stiefzoon, maar mensen die elkaar begrepen en om elkaar gaven. Deze nieuwe band was niet zonder uitdagingen, omdat ze allebei moesten navigeren door de complexiteit van hun grieven en misverstanden uit het verleden. Maar hun gedeelde ervaringen en de beproevingen die ze samen hadden overwonnen fungeerden als een brug die hen dichter bij elkaar bracht.
Jason begon Susan in een nieuw licht te zien. Hij realiseerde zich dat haar gedrag, dat vaak verkeerd werd geïnterpreteerd als kil of afstandelijk, eigenlijk haar manier was om om te gaan met haar eigen onzekerheden en de uitdagingen van een gezin dat nog steeds rouwt om het verlies van een geliefde vrouw en moeder. Susan van haar kant gaf toe dat haar pogingen om erbij te horen soms te krachtig of verkeerd gericht waren geweest. Ze vertelde openlijk over haar problemen en angsten, waardoor Jason haar beter kon begrijpen.