Samen begonnen ze nieuwe herinneringen te creëren, de herinnering aan Tom te eren en tegelijkertijd een toekomst op te bouwen waarin hun gedeelde verlies werd erkend en hun nieuwe begrip werd gevierd. Ze bezochten samen evenementen in de gemeenschap, werkten aan projecten waar Tom gepassioneerd over was en planden zelfs kleine reisjes naar plaatsen die belangrijk waren voor Tom en de familie.
Naarmate de tijd verstreek, keek Jason er steeds meer naar uit om tijd met Susan door te brengen. Hoewel het verdriet nooit helemaal wegging, werd het minder rauw en overweldigend. Hun gedeelde verlies bracht hen dichter bij elkaar en Jason begon Susan als een deel van de familie te zien. Ze kon zijn moeder nooit vervangen, maar ze bracht haar eigen warmte en wijsheid in zijn leven toen hij die het hardst nodig had. Samen eerden ze zijn vaders nagedachtenis door het leven, rechtvaardigheid en familie te omarmen. Er waren nog steeds moeilijke dagen, maar Susan was er om er samen doorheen te komen. En in haar vond Jason de zorgzame moederlijke band die hij al zo lang miste.