De vrouw spotte en vouwde haar armen over elkaar. “Je verbeeldt je dingen. Er lopen hier voortdurend mensen. Misschien waren het kinderen. Kom ons niet de schuld geven omdat jij niet voor je zwembad kunt zorgen.”
Arthurs kaak verstrakte. Hij stond daar, de fles druipend in zijn hand, zijn woorden gevangen tussen woede en uitputting. Hij dacht aan zijn vrouw, aan het water waarvan ze had gehouden, en hoe elke onzorgvuldige ontkenning voelde als een nieuwe barst in haar herinnering.