Uiteindelijk gaf hij een kort knikje en liep weg, de zinloosheid als een gewicht op zijn schouders drukkend. Arthur liep langzaam terug over zijn gazon, elke stap zwaarder dan de vorige. De fles hing nog steeds in zijn hand, koud en vochtig, hoewel hij bijna vergeten was dat hij hem vasthield.
Hun woorden speelden zich af in zijn hoofd, met elke echo scherper: Kom ons niet de schuld geven. Misschien waren het kinderen. Het was niet alleen ontkenning. Het was afwijzing. Ze hadden hem niet bekeken als een buurman, of zelfs als een man die respect verdiende, maar als een oude lastpost die hij aan de kant moest schuiven.