Dr. Gerards onderzoek van Lola was zeer verontrustend. De eens zo levendige gorilla leek nu slechts een schaduw van haar vroegere zelf. Haar ogen waren verzonken en dof, wat vermoeidheid en ongemak verraadde. Haar ademhaling was moeizaam, elke ademhaling leek een aanzienlijke inspanning te kosten.
Dr. Gerard kwam voorzichtig dichterbij, langzaam om Lola niet te laten schrikken. Zijn doel was om haar situatie grondig te beoordelen en tegelijkertijd extra stress te minimaliseren. Tijdens zijn eerste onderzoek zag hij een aantal alarmerende tekenen die wezen op een ernstig onderliggend probleem. Lola’s buik was ernstig opgezwollen, veel meer dan de typische zwangerschapsveranderingen.