Hij draaide zich naar een van de perronwachters. “Bel de dierenbescherming. Zeg dat het dringend is.” De medewerker knikte en sprintte weg. De anderen stapten verslagen achteruit toen de puppy hijgend op de rails stond; zijn borst klopte, zijn staart stijf en zijn ogen schoten tussen hen door. Ethan keek ernaar, zijn hart bonkte, het zweet plakte op zijn rug.
“Kom op, ventje,” fluisterde hij onder zijn adem. “Nog even volhouden.” Binnen een kwartier stopte er een wit busje aan de andere kant van het station. De zijdeuren gingen open en er verschenen twee agenten in kaki uniformen met lange stokken, netten en een transportkist. Ze bewogen met stille precisie, fluisterden tegen elkaar terwijl ze de sporen naderden.