Een vage beweging viel hem op. Een klein pootje. Een rukje in zijn staart. “Oh nee…” Ethan zakte door zijn knieën, zijn keel verstrakte. “Daar is er nog een!” Voorzichtig stak hij zijn hand uit en veegde wat vuil weg.
Onder de eerste pup zat er nog een. Een kleinere, donkerder van kleur, zijn zwarte vacht ging bijna op in de rail zelf. Olie en stof kleefden aan zijn vacht en een van zijn achterpoten zat onnatuurlijk gedraaid tussen de bouten. Zijn ademhaling was oppervlakkig, bij elke uitademing ontsnapte er een dun geratel uit zijn mond.