Voor een lange seconde staarde Ethan alleen maar, stomverbaasd. De stationschef en de arbeiders die zich naast hem hadden gehaast, vielen ook stil. “Hoe hebben we dat gemist?” zei een van de mannen. Ethan schudde zijn hoofd, ongeloof dwarrelde over zijn gezicht. “We waren allemaal gefocust op degene die bewoog,” zei hij zachtjes.
De stationschef hurkte naast hem, zijn stem laag. “En met die zwarte vacht, hij ging gewoon op in de rail. Alsof het er niet eens was.” Het besef deed een rilling door Ethan gaan. Ze waren allemaal aan het jagen en schreeuwen geweest, zo gefocust op de waas van beweging dat ze de stilte hadden gemist, het stille, kwetsbare leven dat eronder verborgen lag.