Het busje van de dierenbescherming kwam brullend tot leven, het grind spoot uit de banden toen het over de smalle weg van het station scheurde. Binnenin was de lucht dik van de urgentie. Ethan zat achterin, met een shirt vol vuil en zweet, de kleinere puppy rustend op een handdoek in zijn handen. De oudste liep in strakke cirkels naast hem, jankte non-stop, zijn neus tegen de zij van zijn broer gedrukt.
De chauffeur riep over zijn schouder. “We hebben de radio vooruit gestuurd. De dierenarts is klaar voor ons!” De kleinere pup maakte een zielig geluid. Half gejank, half gehijg. Zijn borst ging lichtjes omhoog en weer omlaag. Ethan slikte hard. “Hou vol, kereltje,” mompelde hij, met trillende stem. “Blijf bij ons.”