Ethan ademde een trillerig lachje uit, zijn schouders zakten van opluchting. De oudere pup blafte, zijn staart kwispelde woest en de dierenarts glimlachte. “Het lijkt erop dat hij het ook begrijpt.” Ze hielden de gewonde hond ter observatie op de tafel, gewikkeld in een warme handdoek en aangesloten op een infuus. De andere pup nestelde zich naast Ethan’s voeten, eindelijk rustig, maar zijn ogen verlieten de tafel nooit.
De dierenarts wendde zich tot Ethan. “Hij zal een paar dagen rust en verzorging nodig hebben,” zei ze. “Maar hij is sterk. Dankzij jou en die kleine beschermer van hem.” Ethan glimlachte vermoeid. “Hij liet niemand in zijn buurt komen. We hadden hem niet kunnen verplaatsen zonder zijn hulp.”