Hij leunde achterover tegen de muur en kwam eindelijk op adem. Zonlicht stroomde door het raam van de kliniek en glinsterde op de metalen tafel. Voor het eerst in de ochtend voelde de lucht stil aan. Toen wierp hij een blik op de klok aan de muur en huiverde. “Oh nee… Ik had drie uur geleden al op mijn werk moeten zijn.” De dierenarts keek geamuseerd op van haar kaart.
“Iets zegt me dat je baas je zal vergeven zodra je uitlegt waarom.” Ethan wreef over zijn nek en lachte zachtjes. “Ja, misschien wel. Maar ik weet niet zeker of hij me zal geloven.” Hij keek neer op de puppy, die twee keer met zijn staart klopte als antwoord. “Wat denk jij, hè? Denk je dat ze het ’trein-stoppende hond redden’ verhaal geloven?”