Clarence Briggs woonde al meer dan veertig jaar in hetzelfde huis. Het stond aan het rustige eind van Ashberry Lane, net voordat het bos oprukte. Hij vond het prettig zo – rustig, weggestopt van het lawaai. Het soort plek waar dingen op hun plaats bleven en je kon ademen.
Zijn vrouw Helen was acht jaar geleden overleden en de stilte was groter geworden. Maar Clarence vond de stilte niet erg. Hij had zijn routines. Ochtendthee met een scheutje honing, een kruiswoordraadsel met pen en lange, gestage uren die hij aan de tuin besteedde. Die tuin was zijn trots geworden.