Tegen 9:00 was het stil geworden op de binnenweg. Clarence stapte naar buiten en liep zelf over het pad. Hij controleerde de leidingen en stelde de hoek van één sproeier bij. Alles was intact. Alles werkte.
Voor het eerst in weken voelde hij een vreemd soort kalmte over zich heen komen. Geen wraak. Geen triomf. Gewoon opluchting. Rond 11.00 uur fietste Jordan van het eind van de straat naar hem toe. Hij leunde met zijn fiets tegen het hek en liep grijnzend de oprit op.