Clarence keek hem na. De bezem in zijn hand voelde zwaarder dan eerst. De wind streek tegen de windchimes boven hem, maar in plaats van hun gebruikelijke zachte gezang maakten ze een dof geratel. Hij staarde naar de mulch, naar de knipperende sensor, naar de donkere, drassige voetafdrukken die vlekken maakten op het gras.
Ben ik te ver gegaan? vroeg hij zich af. Wat als er echt iemand gewond raakt? Zullen ze zeggen dat het mijn schuld is? Zullen ze überhaupt wel naar me luisteren? Jordan liep naast hem en stopte zijn telefoon terug in zijn zak. “Dat was wild,” zei hij zachtjes. “Heb je zijn gezicht gezien?”