Soms complimenteerden ze hem zelfs terwijl ze hun hond uitlieten. Toen Helen nog leefde, hadden ze er samen aan gewerkt. Zij koos de kleuren, hij deed de grond. De tuinkabouters bij de stapstenen en het witgeschilderde vogelhuisje in de vorm van een kerk waren nog steeds van haar.
Clarence had die dingen nooit verplaatst. Ze maakten nu deel uit van het ritme. Hij was geen kluizenaar, alleen maar op zichzelf. Hij hield van het langzame tempo van het gepensioneerde leven – zelfgemaakte maaltijden, vroege bedtijden en rustige ochtenden.