Clara spotte en sloeg haar armen strak over haar borst. “Nou, dat maakt het niet minder angstaanjagend. Het maakt me niet uit wat voor hond het is. Ik ben bang voor ze en niemand lijkt zich daar iets van aan te trekken.” Haar stem verhief zich lichtjes, waardoor ze de aandacht trok van een paar passagiers in de buurt.
Een paar passagiers in haar buurt wisselden blikken uit, duidelijk ongemakkelijk met Clara’s gedrag. Eén vrouw, die recht tegenover Clara zat, leunde naar haar stoelgenote. “Ze overdrijft. Het is maar een hond,” fluisterde ze, nauwelijks hoorbaar.