Liam probeerde zijn stem kalm te houden, maar de irritatie in zijn toon was steeds moeilijker te verbergen. “Hij kijkt gewoon om zich heen. Hij staart niet naar jou. Net als jij en ik is hij nieuwsgierig naar wat er gebeurt.” Hij zei het zo eenvoudig mogelijk, maar Clara luisterde niet.
Clara leunde achterover in haar stoel en sloeg haar armen defensief over elkaar. “Als hij alleen maar rondkijkt, waarom voelt het dan alsof ik het doelwit ben? Het kan me niet schelen hoe rustig hij is. Ik ben doodsbang.” Ze klemde haar borst vast in wat alleen maar beschreven kan worden als een theatrale vertoning van angst.